RECENZJA: Anna Janko, Pasja według św. Hanki (2012)

Pasję według św. Hanki przeczytałam prawie jednym tchem. Gdybym miała więcej wolnego czasu, to na pewno spędziłabym cały dzień w towarzystwie tejże lektury. Powieść ta całkowicie mnie oczarowała. Wspaniała, wysublimowana, poetycka! Odmienna od innych  zarówno w warstwie językowej, jak i formie. Zadziwiające, jak doskonale można oddać wielką namiętność, erotyzm i burzę uczuć, nie tracąc górnolotności stylu.

  

Główną bohaterką tejże powieści jest trzydziestoparoletnia Hanna – żona i matka, a także niespełniona poetka. Pewnego dnia w Gdańsku przypadkowo spotyka dawnego znajomego, któremu przy kawie zaczyna opowiadać o swoim życiu. W ten oto sposób autorka – poprzez luźne myśli i opowieści głównej bohaterki – wprowadza ciekawą narrację. Stajemy się zatem świadkami scen z życia Hanki, a także tego, co dzieje się w jej wnętrzu. Swobodna forma (brak ustalonych rozdziałów, jedynie odstępy porządkują treść) powieści z jednej strony sprawia, że mamy wrażenie ulotności chwili, z drugiej zaś, że coraz bardziej uwypukla się aspekt psychologiczny postaci. Dynamizm w życiu bohaterki przekłada się na dynamizm słowa. 

Lektura Pasji według św. Hanki była swoistą ucztą dla mojej duszy. Słowa delikatnie prowadziły mnie ku dalszemu rozwojowi akcji, od czasu do czasu wprowadzając retrospekcje. Główna bohaterka zmagała się z samą sobą, z wyrzutami sumienia i przeciwnościami dnia codziennego, a ja miałam ochotę na więcej i więcej. Po zamknięciu książki wiedziałam, że otrzymałam to, czego chciałam - pełną satysfakcję i przyjemność z lektury.  

Jeśli macie ochotę przeczytać powieść inną niż wszystkie, pełną poetyckości i wspaniałych opisów ludzkich uczuć oraz namiętności, to polecam Wam właśnie dzieło Anny Janko. Dla mnie to znakomita pozycja. Chapeau bas, pani Janko!